ΥΔΡΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΗΣ
Ο άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης (Παπαγιώργης) ήταν παπάς στην εκκλησία της Παναγίας του Νέβσεχιρ της Καπαδοκίας (ο τεράστιος ναός δεσπόζει στον κατερειπωμένο ρωμαίικο μαχαλά, αλλά σώζεται σήμερα σε κακή κατάσταση). Υπήρξε άνθρωπος αγαθός και φιλεύσπλαχνος, με μεγάλο πνευματικό και κυρίως κοινωνικό έργο, γι’ αυτό τον τιμούσαν και πολλοί Τούρκοι. Μαρτυρικός θάνατος τον βρήκε το 1797, καθ’ οδόν προς τη Μαλακοπή, όπου πήγαινε για να τελέσει λειτουργία σε μια γιορτή και να αγιάσει τους πιστούς σ’ εκείνο το μεγάλο ελληνικό χωριό. Τον λήστεψαν και τον σκότωσαν άγριοι Τούρκοι βοσκοί, λίγο πριν από τη Μαλακοπή, και πέταξαν το πτώμα και την αποκομμένη κεφαλή του νεομάρτυρα σ’ ένα ρέμα. Ανήσυχοι Χριστιανοί συμπατριώτες του αναζήτησαν και βρήκαν τα λείψανα του μάρτυρος ιερέα τους και τα έθαψαν επί τόπου από το φόβο των Τούρκων. Αργότερα όμως, μόλις το επέτρεψαν οι συνθήκες, τα μετέφεραν ευλαβικά στο Νέβσεχιρ, όπου ο Άη-Γιώργης τιμήθηκε ξεχωριστά κι απόκτησε μεγάλη φήμη μεταξύ Χριστιανών και Τούρκων, λόγω των πολλών θαυμάτων του. Του αποδίδονται αμέτρητες ιάσεις κάθε είδους ασθενών, ευτεκνία σε ατέκνους, αλλά και η… θεραπεία της ανομβρίας. Στην ξερή και άνυδρη Καππαδοκία, όπου «τα καλά μαξούλια» (η παραγωγή δηλαδή), η καθημερινότητα κι η επιβίωση των ανθρώπων είχαν αποκλειστική συνάρτηση με τις ομαλές καιρικές συνθήκες, Ρωμιοί και Τούρκοι Νεβσεχιρλήδες καταφεύγουν ικετευτικά στον Άγιο τους, όταν είχε μήνες να βρέξει, για να δουν τη βροχή να πέφτει σε λίγη ώρα ζωοδότρα, ευλογημένη και δυνατή.
Θε μου, ρίξε μια βροχή,
μια βροχή μια δυνατή,
να γενούν τα στάρια μας
και τα καλαμπόκια μας.
Μπάρες μπάρες τα νερά,
μπάρες μπάρες τα κρασιά…
Η δόξα του Άη-Γιώργη ξεπέρασε τα στενά όρια της Νεάπολης και διαδόθηκε σε όλη την περιφέρεια του Μπουντάκ Οβά, όπου υπήρχαν πολλά ρωμαίικα αγροτικά χωριά (Μαλακοπή, Ανακού, Σίλατα, Φλοητά, Μιστί, Αξό, Τροχό, Λίμνα, Δίλα κλπ.).
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1924, οι Νεβσεχιρλήδες μετέφεραν στην Ελλάδα τα ιερά τους κειμήλια και μεταξύ αυτών το ιερότερο, το λείψανο του Άη-Γιώργη τους. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των προσφύγων του Νέβσεχιρ, το ιερό σκήνωμα μετέφερε ο παπά-Ιγνάτιος, ιερέας στην εκκλησία της Παναγίας. Λένε μάλιστα πως ο Άγιος θαυματούργησε ακόμη και ως … πρόσφυγας, γιατί σταμάτησε τη μεγάλη θαλασσοταραχή που συνέβη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από τη Μερσίνα της Κιλικίας στον Πειραιά.
Σήμερα το άφθαρτο λείψανο του νεομάρτυρα θησαυρίζεται μέσα σε αργυρή περίτεχνη λάρνακα στο ναό του Αγ. Ευσταθίου, στη συνοικία Περισσός της Ν. Ιωνίας. Από το 2018, ο Άγ. Γεώργιος έχει ανακηρυχθεί πολιούχος της Νέας Ιωνίας. Επίσης ένα τμήμα του λειψάνου βρίσκεται στο ναό του Αγ. Γεωργίου Νεαπολίτου, στη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης, όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί Νεβσεχιρλήδες πρόσφυγες. Η μνήμη του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.
Οι πληροφορίες ανήκουν σε άρθρο του Θοδωρή Κοντάρα, 4 Νοεμβρίου 2019 (mikrasiatis.gr)
HYDROFOROS PAPAGEORGIS
St. George of Neapolis (Papagiorgis) was a priest at the church of Our Lady (Madonna) of Nevsehir in Cappadocia (the huge church dominates the ruined Greek neighbourhood (mahalla), but survives today in poor condition). He was a good and merciful man, with great spiritual and especially social work, which is why many Turks honoured him, as well. He died a martyr’s death in 1797, on his way to Malakopi, where he was on his way to perform a liturgy and sanctify the faithful in that large Greek village. He was robbed and killed by savage Turkish shepherds, just before Malakopi, and they threw the body and the severed head of the new martyr into a stream. His anxious Christian countrymen sought and found the remains of their martyred priest and buried them on the spot for fear of the Turks. Later, however, as soon as circumstances allowed, they reverently transported them to Nevsehir, where St. George gained a great reputation among Christians and Turks alike because of his many miracles. He is credited with countless cures of all kinds of patients, healed childless people, and also … drought. In the dry and arid Cappadocia, where “the “good harvest”, everyday life and the survival of the people were exclusively dependent on the normal weather conditions. Greeks and Turkish, coming from Nevsehir, would resort to their Saint, when it had not rained for months, so as to see the rain falling in a few hours, life-giving, blessed and strong.
The glory of St. George went beyond the narrow boundaries of Neapolis and spread throughout the whole region of Boudak Ova, where there were many Greek rural villages (Malakopi, Anakou, Silata, Floita, Misti, Axo, Trocho, Limna, Dila, etc.).
With the exchange of populations in 1924, the Nevsehirlis transferred to Greece their sacred relics and among them the holiest, the relic of their Saint George. According to the testimonies of the refugees of Nevsehir, the holy relic was carried by Papa-Ignatius, a priest at the church of the Virgin Mary. It is even said that the saint even worked miracles as a … refugee, because he stopped the great sea storm that occurred during the voyage from Mersina in Cilicia to Piraeus.
Today, the indestructible relic of the neo-martyr is treasured in an ornate silver urn in the church of St. Eustathios, in Perissos, a district of N. Ionia, Athens. Since 2018, St. George has been declared the patron saint of Nea Ionia. Also, a part of the relic is located in the church of St. George Neapolitis, in Neapolis, Thessaloniki, where many Nevsehirlid refugees settled. His memory is commemorated on November 3rd.
Information from an article by Thodoris Kontaras, 4 November 2019 (mikrasiatis.gr)