ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΚΑΛΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ
Το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος (ή της Ελπίδας) είναι ένα από τα διασημότερα ακρωτήρια του κόσμου, βρίσκεται στο νότιο άκρο της Αφρικής, χωρίς όμως και να αποτελεί τη νοτιότερη εσχατιά της αφρικανικής ηπείρου, που πολλοί λανθασμένα θεωρούν. Λέγεται ότι είναι το σημείο στο οποίο συναντιούνται δυο ωκεανοί, ο Ινδικός και ο Ατλαντικός. Βρίσκεται συγκεκριμένα επί της δυτικής πλευράς της νότιας εσχατιάς της Αφρικής προς τον Ατλαντικό Ωκεανό και περίπου 90 ν. μίλια (150 χλμ.) βορειοδυτικότερα της νοτιότερης εσχατιάς που είναι το Ακρωτήριο των Βελονών ή Ακρωτήριο Αγκούλιας. Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας είναι βραχώδες και απόκρημνο. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο στην όψη ακρωτήριο, που όμως υπήρξε πολύ σπουδαίο την εποχή των εξερευνήσεων, στην αναζήτηση των δυτικών Ινδιών. Η θαλάσσια περιοχή έχει πολύ έντονα ρεύματα και είναι πολύ επικίνδυνη για την ναυσιπλοΐα. Φανταστείτε ένα ποτάμι με 1000 μίλια μήκος, 60 μίλια πλάτος και πάνω από ένα μίλι βάθος να ρέει με ταχύτητα έως και 6,5 μίλια την ώρα. Αυτή η τεράστια ροή ζεστού νερού είναι γνωστή ως το ρεύμα Agulhas και ρέει νότια κατά μήκος του Ινδικού Ωκεανού. Σε συνδυασμό με τις πολλές αχαρτογράφητες ξέρες, δεν είναι καθόλου τυχαία τα 26 ναυάγια που έχουν καταγραφεί στην περιοχή. Ακόμα και σήμερα, τα πλοία που πλέουν στις θάλασσες στα ανοικτά της νότιας ακτής, μπορεί να αντιμετωπίσουν θυελλώδες καταιγίδες το χειμώνα και συνεχείς θύελλες την άνοιξη, με ανέμους που ξεπερνούν τα 100 χλμ την ώρα και που προκαλούν τερατώδη κύματα. Γνωστό για τα «φονικά κύματα» και τα μεγάλα ναυάγια, το Ακρωτήρι αποκαλείται και «Ακρωτήρι των Καταιγίδων». Πρώτος εξερευνητής που έφθασε στο ακρωτήριο αυτό ήταν ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Βαρθολομαίος Ντιάζ, μόλις 35 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1488, ο οποίος και το ονόμασε αρχικά Κάμπο ντας Τορμέντας, (= Ακρωτήριο των Τρικυμιών), λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής που αντιμετώπισε στη περιοχή, πλην όμως ο Βασιλιάς Ιωάννης Β’ της Πορτογαλίας, διαισθανόμενος ότι τελικά από εκεί συνεχίζει πλέον ανατολικά ο θαλάσσιος δρόμος προς την Ινδία, το ονόμασε επίσημα Κάμπο ντα Μπόα Εσπεράντζα, που σημαίνει Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος (προς Ινδία). Αυτό τόνωνε σημαντικά την ψυχολογία τόσο των ναυτικών, όσο και των αποίκων. To 1652, όταν κατέλαβαν την περιοχή οι Ολλανδοί θαλασσοπόροι, το ονόμασαν Ακρωτήριο Αποικίας (Κόλονυ). Το 1795 που η Ολλανδία βρισκόταν υπό γαλλική κατοχή, το ακρωτήριο κατέλαβαν οι Άγγλοι που παρέμεινε σ΄ αυτούς, μέχρι το 1910 με τη δημιουργία της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης, επανακτώντας το προηγούμενο, (σημερινό) όνομα. Σημειώνεται όμως ότι με την ονομασία Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος ονομάζεται και η χερσόνησος της οποίας αποτελεί εσχατιά, καθώς και η γύρω ηπειρωτική περιοχή που αποτέλεσε διοικητικά μία από τις τέσσερις επαρχίες της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης με πρωτεύουσα το Κέιπ Τάουν.
CAPE OF GOOD HOPE
The Cape of Good Hope (or Hope) is one of the most famous capes in the world. It is a rocky headland on the Atlantic coast of the Cape Penninsula in South Africa. A common misconception is that the Cape of Good Hope is the southern tip of Africa, based on the misbelief that the Cape was the dividing point between the Atlantic and Indian oceans. In fact, the southernmost point of Africa is Cape of the Needles or Cape Agulhas about 150 kilometres (90 mi) to the east-southwest. It is said to be the point where the two above mentioned oceans meet. It is an ordinary-looking cape, which has however been of special significance to the sailors during the time of West India exploration, The sea area has very strong currents and is extremerely hazardous for navigation. Imagine a river of 1000 miles long, 60 miles wide and over a mile deep flowing at up to 6.5 miles per hour. This huge flow of hot water is known as the Agulhas Current and flows south along the Indian Ocean. Along with the many uncharted shoals, it is no coincidence that 26 shipwrecks have been recorded in the area. Even today, ships sailing in the seas off the southern coast can face gale force storms in winter and constant gales in spring, with winds of over 100 km per hour causing monstrous waves. Known for its ‘killer waves’ and large shipwrecks, this Cape is also known as the ‘Cape of Storms’. The first explorer to reach this cape was the Portuguese navigator Bartholomew Diaz, just 35 years after the Fall of Constantinople in 1488, who originally named it Cabo das Tormentas (= Cape of Storms), because of the great sea turbulence he encountered in the area. However King John II of Portugal, sensing that the sea route to India continued eastward from there, officially named it Cabo da Boa Esperanza, which means Cape of Good Hope (to India). This significantly boosted the psychology of both the sailors and the colonists. In 1652, when Dutch navigators occupied the area, they named it Cape Colony (Colony). In 1795, when the Netherlands was under French occupation, the Cape was occupied by the English, who kept it under their rulership until 1910 due to the creation of the South African Union, restoring the previous, (current) name. It should be noted that the term Cape of Good Hope refers to the entire region which administratively forms one of the four provinces of the South African Union with Cape Town as its capital.
