ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής ήταν Έλληνας πολιτικός ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Γεννήθηκε στo Κιούπκιοϊ (σήμερα Πρώτη) Σερρών το 1907 και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1935 με το αντιβενιζελικό Λαϊκό Κόμμα και το όνομά του συνδέθηκε με τη θητεία του ως Υπουργού Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1955) και την κατασκευή βασικών έργων υποδομής. Το 1955, μετά το θάνατο του Παπάγου και με πρωτοβουλία του βασιλιά Παύλου, αναλαμβάνει τον σχηματισμό κυβέρνησης ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 1956 ιδρύει την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ), κόμμα με το οποίο εξασφαλίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του ίδιου έτους. Η κυβέρνηση Καραμανλή λαμβάνει θεσμικά μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα όπως τη σύσταση του ΟΓΑ (1961), την ενίσχυση της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού. Το 1959, ο Καραμανλής υπογράφει τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, με τις οποίες ιδρύεται το ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος, με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Μ. Βρετανία. Ο Καραμανλής εγκαινιάζει την πολιτική της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στον κορμό της Ενωμένης Ευρώπης, εξασφαλίζοντας, το 1961, τη σύνδεση και, το 1979, την πλήρη ένταξή της στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Ωστόσο, σε μία περίοδο μεγάλης πολιτικής αστάθειας της χώρας (δολοφονία Λαμπράκη), φόβου για την επιρροή και ενδεχομένως για την πολιτική επικράτηση της αριστεράς, ο χώρος της δεξιάς αμαυρώνεται από μια σειρά σκοτεινών υποθέσεων (αποφυλάκιση εγκληματιών πολέμου, υπόθεση Μέρτεν, σχέδιο Περικλής, εκλογές βίας και νοθείας (1961)). Το 1963, έπειτα από σύγκρουσή με τον βασιλιά Παύλο, ο Καραμανλής διαλύει τη Βουλή και λίγους μήνες μετά διαφεύγει στο Παρίσι από όπου επιστρέφει θριαμβευτικά μόνο μετά την πτώση της χούντας το 1974. Τότε, επικεφαλής της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», κατορθώνει ν΄ αποκαταστήσει πλήρως τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα, νομιμοποιώντας το ΚΚΕ έπειτα από 26 χρόνια παρανομίας και υπογράφοντας στην αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ως ένδειξη διαμαρτυρίας στην πορεία του Κυπριακού. Η νίκη του στην εκλογική αναμέτρηση του 1977, του επιτρέπει να παραμείνει αδιάλειπτα στην εξουσία για μία εξαετία, ως ιδρυτής και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, νεοσύστατου  κόμματος του κεντροδεξιού χώρου. Εγκαταλείπει την ενεργό πολιτική το 1980, μετά την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ενώ την ίδια χρονιά εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θέση την οποία υπηρετεί ως το 1985. Το 1990 επανεκλέγεται Πρόεδρος από την κυβερνητική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και υπηρετεί μέχρι το 1995, όταν τον διαδέχεται στην Προεδρία ο Κωστής Στεφανόπουλος. Αποσύρεται από την πολιτική το 1995, σε ηλικία 88 ετών και φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, στις 23 Απριλίου 1998.

KONSTANTINOS KARAMANLIS

Κonstantinos G. Karamanlis was a Greek politician who served four times as Prime Minister of Greece and twice as President of the Hellenic Republic. He was born in Kioupkioi (now Proti) Serres in 1907 and studied at the Law School of the University of Athens. He was elected MP for the first time in 1935 with the People’s Party, the main rival of the part of Venizelos and his name was associated with his tenure as Public Works Minister in the Papagos government (1952-1955) and the construction of key infrastructure projects. In 1955, after Papagos’ death and with the initiative on the part of King Pavlos, he formed a government and a year later, in 1956, he founded the National Radical Union (ERE), a party which he secured a parliamentary majority with in the elections of the same year. The Karamanlis government implemented institutional measures of social nature such as the establishment of the Agricultural Insurance Organization (OGA) (1961), the strengthening of the education system and of the culture and sport sector. In 1959, Karamanlis signed the Zurich-London Agreements, which established the independent Cypriot state, with Greece, Turkey and Great Britain as guarantors. Karamanlis initiated the process of integrating Greece into the united Europe, ensuring in 1961 its association and in 1979 its full accession to the European Communities. However, at a time of great political instability in the country (the assassination of Lambrakis), fear of the influence and possibly the political dominance of the left, the right wing was associated with a series of dark affairs (release of war criminals, the Merten affair, the Pericles project, the 1961 elections of violence and fraud). In 1963, after a clash with King Pavlos, Karamanlis dissolved the Parliament and a few months later fled to Paris, from where he returned triumphantly only after the fall of the junta in 1974. As the head of the government of “National Unity”, he managed to fully restore the democratic system in Greece, legitimizing the KKE after 26 years of illegality and signing Greece’s withdrawal from the military arm of NATO as a protest against the course of the Cyprus issue. His victory in the 1977 election allowed him to remain in power for six continuous years as the founder and leader of New Democracy, a newly formed centre-right party. He left active politics in 1980, after the signing of the treaty of accession of Greece to the EEC, and in the same year he was elected President of the Republic, a post he held until 1985. In 1990 he was re-elected President by the governing majority of the New Democracy party led by Konstantinos Mitsotakis and served until 1995, when he was succeeded in the Presidency by Kostis Stephanopoulos. He retired from politics in 1995 at the age of 88 and died at the age of 91 on 23 April 1998.