ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Η Μαρία Κάλλας ήταν η κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος που κατάφερε, σύμφωνα με τους μελετητές της, να χωρίσει την σύγχρονη ιστορία της όπερας σε πριν την Μαρία Κάλλας και την μετά Κάλλας εποχή. Η Σεσίλια Σοφία Άννα Μαρία Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 2/12/1923 στη Νέα Υόρκη. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας και γρήγορα η μητέρα της, η οποία υπήρξε αμφιλεγόμενο πρόσωπο στη ζωή της, αντιλαμβανόμενη το ταλέντο της, την ώθησε στη μουσική. Όταν χώρισε η μητέρα της, το 1937, η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στην οδό Πατησίων 61. Το 1938 έγινε δεκτή στο Εθνικό Ωδείο και παρακολούθησε μαθήματα από την Ελβίρα Ντε Ιντάλγκο. Οι αντιζηλίες των συναδέλφων της και η κατάσταση στην Ελλάδα δεν άφηναν περιθώριο να αναπτυχθεί επαρκώς το ταλέντο της νεαρής Μαρίας. Το 1945 έδωσε δύο συναυλίες για να μαζέψει χρήματα και να φύγει στην Αμερική που βρισκόταν ο πατέρας της. Στην Αμερική έκανε μέτρια καριέρα. Στη συνέχεια πήγε στην Ιταλία, όπου έγινε ντίβα. Το 1947, έκανε το ντεμπούτο της ως “Τζιοκόντα” στην Αρένα της Βερόνα. Τότε γνώρισε τον 53χρονο βιομήχανο Τζιαμπατίστα Μενεγκίνι, που έγινε ο αφοσιωμένος ιμπρεσάριος της 24χρονης Κάλλας και αργότερα σύζυγός της. Την περίοδο εκείνη, η Μαρία Κάλλας μεταμορφώθηκε σε κομψή ντίβα χάνοντας 30 κιλά, ράβοντας ρούχα στην καλύτερη μοδίστρα του Μιλάνου και φορώντας πανάκριβα κοσμήματα. Το κοινό λάτρεψε την Κάλλας και την αποκάλεσε βασίλισσα της Σκάλας του Μιλάνου. Υπήρξε μια μουσική και θεατρική ιδιοφυΐα που μαγνήτιζε το κοινό και επέβαλλε την όπερα στα σπίτια τη δεκαετία του 1950. Η γνωριμία της με τον Ωνάση και η θυελλώδης σχέση τους ήταν καθοριστική για την καριέρα και τη ζωή της. Η καριέρα της έκλεισε ουσιαστικά το 1965 σε παράσταση στο Γκόβεν Γκάρντεν στο Λονδίνο. Το κοινό της τη χαρακτήρισε ως τον καλύτερο καλλιτεχνικό επίλογο. Το 1975 ο θάνατος του Αριστοτέλη Ωνάση ήταν η αρχή του τέλους της. Σε συνέντευξη της στον Peter Dragazde, για το Life στο Παρίσι το 1964 είχε πει: “να μην ξεχνάς μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει, ενώ το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει”. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 η μεγάλη φωνή του Belcanto πέρασε στην αιωνιότητα.

[Η Μηχανή του Χρόνου, Μαρία Κάλλας]

MARIA CALLAS

Maria Callas was the leading Greek soprano who, according to her scholars, managed to divide the modern history of opera into pre-Callas and post-Callas’ era. Cecilia Sophia Anna Maria Kalogeropoulou was born on December 2nd, 1923 in New York City. She was the second child in the family and quickly her mother, who had been a controversial figure in Maria’s life, realizing her talent, pushed her into music. When her mother divorced, they came to Athens in 1937 and settled at 61 Patission Street. In 1938 she was accepted at the National Conservatory and took lessons from Elvira de Indalgo. The rivalries with her colleagues and the situation in Greece forced her to leave Greece. Although her teacher de Hidalgo advised Callas to establish herself in Italy she decided to go back to the States and be with her father. For that purpose  she gave two concerts to raise money and left for the U.S. in 1945. In there she had a mediocre career and finally  left for Italy where she became a diva. In 1947 she made her debut as Gioconda at the Verona Arena. Then she met 53-year-old industrialist Giambattista Meneghini, who became the 24-year-old Callas’ devoted impresario and later husband. During this period, Maria Callas transformed herself into an elegant diva by losing 30 kilos, sewing clothes at Milan’s best dressmakers, and wearing expensive jewelry. The public adored Callas and called her the Queen of the Milanese Scala. She was a musical and theatrical genius who captivated audiences and familiarize a lot of people with opera during the 1950s. Her meeting with Onassis and their stormy relationship was decisive for her career and life. Her career effectively ended in 1965 in a performance at the Goven Garden in London. Her audiences described her as the best artistic finale. In 1975 the death of Aristotle Onassis was the beginning of the end for her. In an interview with Peter Dragazde for Life in Paris in 1964 she had said to remember only the happy bird sings, while the unhappy one burrows into its nest and dies. On 16 September 1977 the great voice of bel canto passed into eternity.